yazar:Ulaş Demiray, Önder Gazetesi 1992"Enez'li dostlarım
Ruhi Baba ile
Rasim Meriç (Şimdi artık onlar da bu Dünyadan göçüp gitmişler) yaz sonunda Kusadasi'nda kisa sure misafirim oldular. Dogaldir ki konular Enez ve cevresi ile Trakyali dostlarımiz uzerinde yogunlasti... Ölenler, bizleri birakip gidenler oncelikli olarak geldi gundeme...
Bedri Firinci,
İbrahim Yoluzar,
Irfan Kaptan,
Kasap Ismail,
Nihat Bakerci,
Şaban Suen ve daha pek çokları belleklerden hiç silinmeyecek anılarla birakip gitmişlerdi bizleri. Onların acı haberlerini
Şevket Kurt'tan telefonla aninda almistım.
Ali Galip Usta’nın ebedi yolculugunun haberini ise
Ruhi Baba bu kisa ziyaretin hemen başında bir hançer gibi bastırıverdi yüregime..
70'li yilların basmda Enez'e bir ustegmen olarak geldigimde ilk tanidigim insanlardan biriydi
Ali Galip.. Hükumet Binasının karsisında viran bir yapida 2 masali bir "Aş Evi" vardi. Ne yiyeceginize siz degil o karar verirdi. Kaşla göz arasinda icad ediliveren yemeklerin lezzetine, sohbetinin ince nuktelerle suslenmiş doyumsuz tadını da kattığında, basit bir ogle yemegi bir solene dönüsurdü... Bir kaç gun suren bu lokanta isletmeciliginden sonra elde avuçta biriken birkaç kurusla ortadan kaybolurdu. Bu para içki içmenin “bir zevk ve sanat“a dönüştürüldüğü bektasi sofralarında tüketilinceye kadar
Ali Galip Usta'yi "AŞ EVİ" nde bulamazdiniz. Eldeki avuçaki tükenince, yine bir dosttan borç olarak alınan ilk sermaye ile "AŞ EVİ'"ni yeniden açar, bir sonraki Özgür yaşamı için kisa sureli esaretine yeniden baslardi
Onun elinden yilan baligi yemenin bir ayrıcalik oldugunu ise çok sonraları anladim. Bu ayricaliktan Edirne'nin pekçok Valisi, Kesan'in pek çok Tümen Komutani basta olmak üzere onlarca Enez Konugu da yararlandi. Hatta,
Kenan Evren Cumhurbaskani olarak Edirne'yi ziyaret ettiginde de zamanin valisinin ve komutanlarının yüzünü güldüren sofranın ardındaki YÖNETMEN yine
Ali Galip’di.... Yemek yapmayi ve sunmayi bir sanat haline dönüştüren bir BÜYÜK USTA idi O.. Kimdi? Neydi? Nereden gelmişti? Yakınları var mıydı? Kimse bilmezdi. Tüm dünya ile dost ve barışık bir insandi... İçkiyi çok seven, çok içen ama içtikçe de güzelleşen nadir bir yapısı vardı. Yaşam felsefesi, nükteleri, anıları, kitaplara ,senaryolara konu olacak kadar zengindi... Ben çağımızın ve Trakya' mızın Nasrettin Hoca'sı gibi görürdüm onu... Abarttığımı da sanmıyorum... Galiba o da biraz ona özenirdi... Yüklüce içilen bir günün sonunda kendisini tabutla taşıtıp, tam bir yol kavşağında “Ben sağlığımda bu taraftan giderdim“ diyerek yaptigi esprinin baska,bir açiklamasi olabilir mi?...
Ama bu görev benden evvel Enez'in, Ipsala'nın ve Kesan’ın aydinlarına düsen bir gorev olmali...
Ben burada sadece onun ölümüyle sessiz sedasiz İpsala mezarligina birakilivermesine isyan ediyorum... Öyle bir solukta toprağa gomülüverecek ve unutulacak bir insan degildi o... Ozgür yasamın buyuk bir abidesi, insanligin güzel bir örneği, yaşam sevgisinin güçlü bir göstergesi ve gerçek bir DOST’du...
Enez'i ziyaret edenlerin mutlaka görmek tanimak istedikleri bir tarihi eserdi... ENEZ ve
Ali Galip ayrılmaz bir bütünün vaz geçilmez parçalarıydılar..
Yıllar önce kendisi için yaptirdigi bir MEZAR PROJESI vardı. Eminim ki Enez'de gömülmek ve öylesi bir mezarda sonsuza dek kalmak isterdi. Ama olmadı…Ama ben, hala daha dostlari hayattayken
Ali Galip ile ilgili anıları derleme yolunda çalısmalar yapılmasının gerekliliğini savunuyorum.
Ali Galip'ler ölmemeli... Enez'liler
Ali Galip'i sonsuza değin yaşatmalı...
Ramazanda da içerdi.. "Ramazan gitsin oyle iç" dendiğinde de "Ramazan gider, yine gelir, ama ben gidersem bir daha gelmem" diye yanıt verirdi...
Evet... bu yil ve yıllar boyunca Ramazanlar yine gelecek yine bizlerin konuğu olacak...
Ali Galip ise, artik yalnız gittikçe silikleşen, kaybolan anılarımızda bir müddet daha yaşayacak.
Bu Aksam, hep birlikte bir kadeh de onun adına...
“Bu yazı 20.OCAK.1992tarihinde ÖNDER GAZETESİ’nde yayınlanmıştır. Ulaş Demiray”
Yollayan : Ulaş DemirayKaynak : Enez Kartopu Gurubu Fotograf:Ulaş Demiray Arşivi 
Kayıtlar
